[SF INFINITE] Eternal Love [MyungSoo X SungJong]

ข้อมูลเบื้องต้น

Talk About My Fiction ● ฟิคเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับ ชายรักชาย หากผู้ใดที่พบเห็นหรือหลุดรอดเข้ามาแล้วรับไม่ได้กด X ตัวใหญ่ๆ ที่มุมขวาสุดของหน้าจอคอมหรือจะไอแพดไอโฟนไอพอดอะไรก็แล้วแต่ออกไปได้เลยเด้อ ●ฟิคเรื่องนี้มีภาษาและคำพูดที่หยาบคายเล็กน้อย? เพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่าน ●ฟิคเรื่องนี้แต่งขึ้นเพื่อนสนอง Need ของผู้แต่งเองไม่ได้มีเจตนาล่วงเกินหรือกล่าวอ้างศิลปินคนใดให้เกิดความเสียหาย ทั้งหมดทั้งสิ้นเกิดจากจินตนาการของผู้แต่งเองล้วนๆ ●การคอมเม้นท์ติชมเล็กๆ น้อยๆ ถือเป็นการช่วยให้ผู้แต่งมีการพัฒนาฝีมือที่ดีขึ้น   Ps.หากผิดพลาดประการใดขออภัยมา ณ ที่นี้ Talk  :  นี่พูดเลยรับแลกแบนเนอร์ด้วยนะเออ

แบนเนอร์ของฉัน แบนเนอร์เพื่อนบ้าน ขอขอบคุณแบนเนอร์สวยๆ จาก ขอขอบคุณเพลงจาก ขอขอบคุณธีมจาก แวะไปทักทายกันได้ใน

Velen

tine

เนื้อเรื่อง

Title : Eternal Love 

Pairing : MyungSoo X SungJong

Status : SHORT FIC

Rating : Drama

Information : พยายามถ่ายทอดออกมาให้มันดราม่าแล้วน้าาาTT


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนผันผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่รู้ว่าเวลาที่เดินผ่านไปนั้นผ่านไปนานแค่ไหนกับใครซักคนที่ครั้งหนึ่งยังไม่เคยแม้แต่จะได้บอกรักให้ได้ยิน ช่อดอกไม้หน้าหลุมศพมันไม่ใช่ภาพที่สวยงามเท่าไหร่นัก…
 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
 

ไม่เคยถือโทษโกธรเคืองแต่วันนี้มันเกินที่จะทนไหวกับความรักที่ถูกแบ่งไปให้ใครต่อใครรู้และเข้าใจตลอดมาว่าเป็นยังไง
แต่ทำไมคำว่ารักไม่เคยพูดมาให้มั่นใจจะเป็นอะไรมั้ยถ้าในวันนี้เลือกที่จะไม่ทนอีกต่อไป

"จะไปไหนหรอซองจง"กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่นานๆครั้งจะถูกขนออกมาใช้วางอยู่กลางบ้านพร้อมกระเป๋าถืออีกหนึ่งใบเป็นภาพที่หาได้ยากทีเดียวที่กระเป๋าใบเท่าบ้านจะถูกนำออกมาใช้

"ฉันจะไปอยู่คนเดียวซักพักนะมยองซู"

"นายโกธรหรอที่ฉันพาซองยอลเข้ามาอยู่ด้วย"อย่าอ้างคำว่ารักด้วยการรั้งรอหากวันนี้เลือกให้รอพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกกันดีมั้ยไม่ต้องรู้สึกสำนึกผิดอะไรเพราะหากมันไม่มาจากใจมีแค่ฉันที่เจ็บไม่ใช่นาย

"เปล่าเลยฉันไม่เคยโกธรนายเลย"

"แล้วทำไมถึงจะไป"

"นายไม่เข้าใจจริงๆหรอ"ทำไมต้องหลบสายตาเมื่อถามหาความเข้าใจ

"นายรับไม่ได้ใช่มั้ยเรื่องซองยอล"จะตอกย้ำกันไปถึงไหนพอซักทีจะได้มั้ย

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วดูแลซองยอลให้ดีๆนะเขาเป็นคนดีนายก็อย่าไปทำแบบนี้กับเขานะอย่าทำให้ซองยอล..ร้องไห้เลยนะ มยองซูอย่าทำร้ายเขาเหมือนที่นายทำร้ายฉันถ้านายจะรักใครซักคนนายควรเลือกแค่คนเดียว"เสียงสะอื้นที่นายได้ยินจากฉันในวันนี้จะเป็นเสียงสุดท้ายของความรักที่เกิดจากความผิดพลาดของเราฉันหวังว่านายจะสบายใจถ้าในวันนี้ฉันถอยออกมา

"ไม่ไปไม่ได้หรอซองจง"อย่ากอดฉันแล้วพร่ำกระซิบเหมือนมีใจให้เพราะมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเดิม

"ขอโทษ"หยดน้ำตาที่ไหลในวันนี้นายคงไม่ชอบใจนักแต่ฉันกลั้นมันไว้ไม่ไหวจริงๆแม้ว่าตลอดมานายจะไม่เคยเห็นมัน

"มยองซูฉันขอโทษได้โปรดปล่อยฉันไปถ้านายไม่ได้รัก"

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หน้าร้านคอฟฟี่เมดเล็กๆในมุมถนนคับคั่งไปด้วยผู้คนที่แสวงหาความอบอุ่นจากกาแฟคั่วบดหอมกรุ่นนมสดอุ่นๆซักแก้ว หิมะเริ่มโปรยตัวจากผืนฟ้า ฝ่าเท้าใต้รองเท้าหนังเริ่มชาดิกมือเย็นเฉียบสั่นระริกเมื่อลมหนาวพัดผ่านกาย สี่ชั่วโมงกับการรอคอยโทรศัพท์เครื่องเล็กสั่นครืดในกระเป๋ากางเกงซองจงค่อยๆดึงมือที่ซุกอยู่กับกระเป๋าเสื้อโค้ทล้วงหาโทรศัพท์

(ซองจงอา)

"มยองซูนายอยู่ไหน"ใบหน้าหวานแย้มยิ้มเมื่อได้ยินเสียงทุ้มนุ่มลอดผ่านมาตามสายแต่แล้วรอยยิ้มที่มีก็ค่อยๆจางหาย

(วันนี้ดินเนอร์คงไม่ได้ไปแล้วนะฉันมีธุระนิดหน่อย)

"งั้นหรอไม่เป็นไรหรอก"

(นายอยู่ที่ไหน)

"หน้าร้านกาแฟถ้านายมาฉันคิดว่าเราคงได้เดินไปร้านอาหารด้วยกัน"

(รอนานแล้วหรอ)

"เปล่าๆฉันพึ่งมาถึงไม่รบกวนนายแล้วแค่นี้นะไว้วันหลังก็ได้"

(ซองจงฉันขอโทษจริงๆไว้วันหลังนะ)

"อื้อ"

"ไม่เป็นไรแค่สี่ชั่วโมงเองหนาวก็นิดหน่อยช่างมันเถอ...."สายตาไม่รักดีกำลังจับจ้องไปที่คนสองคนในร้านอาหารฝั่งตรงข้ามเยื้องไปทางซ้ายสมองสั่งให้ขาทั้งสองข้างที่ชาดิกเดินไปยืนอยู่หน้าร้านขอบตาเรียวร้อนผะผ่าวไม่ต้องรอให้ลมพัดเข้าตา หยดน้ำเม็ดเล็กๆก็ร่วงจากหางตาไหลไปตามรูปหน้าเมื่อภาพตรงหน้าไม่น่าดูซักเท่าไหร่

"ไม่อยากกินข้าวด้วยกันบอกกันมาเลยก็ได้"พึมพำตัดพ้ออยู่กับตัวเองเสียงแผ่วสองขาก้าวถอยหลังหมุนตัวเดินตรงไปสู่ทางเดิน มือซ้ายขยำเสื้อโค้ทที่หน้าอกฝั่งซ้ายแน่นรับรู้ถึงการเต้นที่รุนแรงของหัวใจความรู้สึกของสมองกับใจสั่ง ตีกันให้วุ่น ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็นภาพแบบนี้ต่อให้จะมีซักกี่ครั้งก็ยัง..ทำใจให้ชินไม่ได้ซักที

"ทำไมต้องทำกับฉันแบบนี้"อีซองจงในวันนี้อ่อนแอเกินกว่าครั้งไหนสองขาทรุดลงกับพื้นก้มหน้าลงมองเห็นแต่ฝ่ามือที่เปรอะด้วยคราบน้ำตาขอร้องไห้ให้กับบางสิ่งบางอย่างที่มีอิทธิพลต่อหัวใจ

กี่ครั้งแล้วที่ต้องเห็นคนรักจูบใครต่อใครกี่หนแล้วที่ต้องนั่งร้องไห้ที่ไหนซักแห่งเพื่อระบายความรู้สึกกี่คราที่ต้องกักเก็บความรู้สึกทุกข์ทรมานไว้เต็มอก เสียใจมากพอแล้วกับครั้งแรกที่ได้ฟังว่าจะพาใครบางคนเข้ามาอยู่ด้วยแต่ไม่คิดว่าจะโกหกกันได้ลงตั้งหลายคราว พอกันทีความอดทนที่มีอยู่!

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ไม่เคยถือโทษโกธรเคืองแต่วันนี้มันเกินที่จะทนไหวกับความรักที่ถูกแบ่งไปให้ใครต่อใครรู้และเข้าใจตลอดมาว่าเป็นยังไง
แต่ทำไมคำว่ารักไม่เคยพูดมาให้มั่นใจจะเป็นอะไรมั้ยถ้าในวันนี้เลือกที่จะไม่ทนอีกต่อไป

"จะไปไหนหรอซองจง"กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่นานๆครั้งจะถูกขนออกมาใช้วางอยู่กลางบ้านพร้อมกระเป๋าถืออีกหนึ่งใบเป็นภาพที่หาได้ยากทีเดียวที่กระเป๋าใบเท่าบ้านจะถูกนำออกมาใช้

"ฉันจะไปอยู่คนเดียวซักพักนะมยองซู"

"นายโกธรหรอที่ฉันพาซองยอลเข้ามาอยู่ด้วย"อย่าอ้างคำว่ารักด้วยการรั้งรอหากวันนี้เลือกให้รอพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกกันดีมั้ยไม่ต้องรู้สึกสำนึกผิดอะไรเพราะหากมันไม่มาจากใจมีแค่ฉันที่เจ็บไม่ใช่นาย

"เปล่าเลยฉันไม่เคยโกธรนายเลย"

"แล้วทำไมถึงจะไป"

"นายไม่เข้าใจจริงๆหรอ"ทำไมต้องหลบสายตาเมื่อถามหาความเข้าใจ

"นายรับไม่ได้ใช่มั้ยเรื่องซองยอล"จะตอกย้ำกันไปถึงไหนพอซักทีจะได้มั้ย

"ไม่ต้องพูดอะไรแล้วดูแลซองยอลให้ดีๆนะเขาเป็นคนดีนายก็อย่าไปทำแบบนี้กับเขานะอย่าทำให้ซองยอล..ร้องไห้เลยนะ มยองซูอย่าทำร้ายเขาเหมือนที่นายทำร้ายฉันถ้านายจะรักใครซักคนนายควรเลือกแค่คนเดียว"เสียงสะอื้นที่นายได้ยินจากฉันในวันนี้จะเป็นเสียงสุดท้ายของความรักที่เกิดจากความผิดพลาดของเราฉันหวังว่านายจะสบายใจถ้าในวันนี้ฉันถอยออกมา

"ไม่ไปไม่ได้หรอซองจง"อย่ากอดฉันแล้วพร่ำกระซิบเหมือนมีใจให้เพราะมันยิ่งทำให้ฉันเจ็บมากกว่าเดิม

"ขอโทษ"หยดน้ำตาที่ไหลในวันนี้นายคงไม่ชอบใจนักแต่ฉันกลั้นมันไว้ไม่ไหวจริงๆแม้ว่าตลอดมานายจะไม่เคยเห็นมัน

"มยองซูฉันขอโทษได้โปรดปล่อยฉันไปถ้านายไม่ได้รัก"

"ฉันขอเหตุผลที่ฉันจะต้องปล่อยนายไปฉันขอเหตุผลที่นายจะไปจากฉัน"

"ฉันไม่มีเหตุผลอะไรทั้งนั้นฉันแค่กลัวกลัวว่าซักวันนายจะไม่รักฉันกลัวว่าซักวันจะมีแค่ฉันที่ต้องอยู่คนเดียวกลัวว่าวันหนึ่งนายจะรังเกียจฉันฉันกลัวทุกอย่างในทุกๆครั้งที่รักเราไม่เคยมีแค่สองมยองซูพอพอแล้วพอซักทีปล่อยฉันไป"

'รู้ว่าสิ่งที่ฉันทำกับนายมันผิดมากมายแค่ไหนหากว่าในวันนี้นายเอ่ยคำร้องขออ้อนวอนฉันทั้งน้ำตาฉันควรจะทำยังไงซองจงฉันต้องปล่อยนายไปงั้นหรอ'

"ฉันปล่อยนายไปไม่ได้"แม้ว่าจะต้องกลายเป็นคนเห็นแก่ตัวฉันก็ยอม

"ทั้งๆที่นายไม่ได้รักฉันมยองซูนายจะรั้งฉันไว้ทำไม ทำไม! นายบอกรักใครต่อใครได้เต็มปากแม้แต่ซองยอลนายบอกรักเขาทุกคืนแต่กับฉันนายไม่แม้แต่จะพูดให้ฉันรู้สึกดีบ้างซักครั้งถ้านายแค่กลัวว่านายจะเสียชื่อที่ทำพลาดพลั้งมามีอะไรกับฉันตอนเมาในงานเลี้ยงคืนนั้นนายไม่ต้องกังวลก็ได้ฉันไม่เสียหายอะไร!ใครถามนายก็ตอบไปสิว่าฉันบังคับนาย"สติเส้นสุดท้ายขาดสะบั้นหยดน้ำเม็ดเล็กกลิ้งไหลจากหางตาไม่ขาดสายสองมือเล็กทุบตีอกแกร่งเกินจะยั้งมือหากคิมมยองซูยังคงยืนนิ่งขุดคุ้ยคำตอบในใจ ซองจงหมดแรงที่จะยืนทรุดตัวลงนั่งสะอื้นไห้ซบหน้าลงกับฝ่ามือไหล่บางสั่นเทาจนตัวโยนไม่ต่างจากใครอีกคนที่ยืนร้องไห้เงียบๆอยู่หลังบานประตู ห้องสี่เหลี่ยมตกอยู่ในความเงียบ

"ซองจง"

"ฉันอยู่แบบนี้ไม่ได้มยองซูฉันอยู่โดยที่ทำเป็นไม่รับรู้ว่านายไม่รักฉันไม่ได้ฉันรักนายแต่นายไม่รักฉันมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่เราจะต้องอยู่ด้วยกัน"ซองจงส่ายหัวไปมาคล้ายคนเสียสติหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าตกกระทบพื้นกระเบื้องมันปลาบเป็นวงมยองซูยึดไหล่บางไว้แน่นพยายามดึงซองจงที่ร่นถอยหลังหนีมาใกล้ฉุดรั้งร่างบอบบางมากอดไว้แน่น

"ซองจงฉันขอโทษ"

"นายรักเขา....ฮึก...ฉันหลอกตัวเองว่านายรักฉันมามากพอแล้ว"

"ซองจง!ฟังฉัน"

"ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น"

"ซองจง.."

"ซองยอลอย่าร้องไห้เลย"มยองซูหันไปมองตามที่คนในอ้อมกอดจ้องมองไป ซองยอลส่ายหน้าเบาๆแล้วผลุนผลันออกจากห้องไม่ต้องรอให้อะไรช้าไปกว่านี้มยองซูละคนในอ้อมกอดไว้แล้ววิ่งตามใครอีกคนไปโดยที่ไม่รู้เลยว่าการละทิ้งใครอีกคนเอาไว้เบื้องหลังครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เขาได้พูดคุย

"ซองยอลเดี๋ยว"เสียงตะโกนเรียกชื่อดังพร้อมกันกับเสียงเบรครถที่ดังไล่หลังดวงตาคมเบิกกว้างเมื่อร่างทั้งร่างร่วงลงนอนนิ่งอยู่กับพื้นมยองซูถลาเข้าประคองร่างบางไว้ทั้งน้ำตา

"ซองจง! ซองจง! ฉันขอโทษอีซองจงฉันรักนาย!นายได้ยินมั้ยซองจง"คล้ายกับคนเสียสติเมื่อรับรู้ว่าใครกันแน่ที่หัวใจรักอย่าสุดซึ้งแต่กว่าจะรู้ตัวมันก็สายเกินไปรักที่มีให้ อีซองยอล เกิดขึ้นเพราะความหวั่นไหว แต่กับ อีซองจง มากกว่าคำว่ารักมอบให้ได้แม้ชีวิตหัวใจทั้งดวงถูกถนุถนอมกุมเอาไว้ด้วยความรักของซองจงแต่พึ่งมารู้ตัวเอาตอนนี้จะไปมีประโยชน์อะไร คิมมยองซู ผู้ชายโง่เง่า!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

หยดน้ำตาไม่อาจทดแทนความเจ็บปวดที่ได้รับอย่างไม่มีวันจางหายภาพสุดท้ายที่ได้เห็นกัดกินความเข้มแข็งจนหมดสิ้น

มือที่กุมอยู่ช่างเย็นเยียบ หยาดน้ำจากดวงตาคู่คมหยดลงบนใบหน้าสวยหวานที่ไร้ซึ่งสีเลือด..

เรือนร่างในอ้อมกอดนอนนิ่งไม่ไหวติง ไม่มีแม้กระทั่งลมหายใจ ไม่มีแม้กระทั่งเสียง..หัวใจให้ได้ยิน

เรียวแรงไม่มีเหลือแม้กระทั่งจะเปล่งเสียงสะอื้นกลับทำได้ยากลำบากทำได้เพียง
กอดร่างไร้วิญญาณชายอันเป็นที่รักไว้แนบอก

ความทรมานย่างกรายสู่หัวใจที่ยังคงเต้นอยู่

แต่อีกใจกลับดับสูญหายไปไม่มีวันหวนคืนแม้จะคุกเข่าอ้อนวอนขอต่อพระผู้เป็นเจ้า

รอยยิ้มบางเบาสุดท้ายที่ได้เห็นคำบอกรักที่ได้ยินยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดภายในใจ

“ซองจงทำไม...ทำไม...ทำไม...”ได้แต่พูดว่าทำไมซ้ำไปซ้ำมาไม่รู้ไม่รู้อะไรทั้งนั้น เรือนร่างเย็นเฉียบบนเตียงสีขาวสะอาดถูกอุ้มประคองไว้ด้วยสองแขนหยดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าตกกระทบกับแก้มขาวซีดไหล่แกร่งสั่นเทาปานจะขาดใจให้ได้เสียตรงนั้นอุ้มร่างไร้ชีวิต

 อี ซองจง ชายอันเป็นที่รักของ คิม มยองซูจากไปแล้วตลอดกาล....

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนผันผมยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ที่ยังยืนอยู่ตรงนี้ไม่รู้ว่าเวลาที่เดินผ่านไปนั้นผ่านไปนานแค่ไหนกับใครซักคนที่ครั้งหนึ่งยังไม่เคยแม้แต่จะได้บอกรักให้ได้ยิน ช่อดอกไม้หน้าหลุมศพมันไม่ใช่ภาพที่สวยงามเท่าไหร่นัก....

-The End-

 

-Talk-

ช่วยบอกเค้าหน่อยว่ามันดราม่าได้แค่ไหนนนนเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองอะฮือออ